Пра каханне

Дарэмна я казаць баяўся
Пра пачуцці што адчуваю
Напэўна сэрцам спадзяваўся
Сама заўважыш што кахаю

Дарэмна медліў, слупянеў
І час жыццёвы траціў
Вось зараз усе б сказаць хацеў
Каб мову зноў не страціў

І вось кажу як мае быць
Амаль усе словы сблытаўшы:
"Не маю сэнсу далей жыць
Агеньчык ты маёй душы!"

А ты смяешся мне ў адказ
І вочы не хаваеш:
"Як добра што сказаў ты зараз
Бо ведаю: даўно кахаеш!"

Вось дурань я які!
Амаль што ўсе не ўпусціў!
І з лёсу лёгкае рукі
У танец цела прыпусціў

Каханую трапетна абдымая
На вушка ласачкі шапчу:
"Мая адзіная красуня дарагая!
З табой адной я жыць хачу!"

Адказам быў мне пацалунак
Што крануў да глыбіні
Ніколі не забуду гэты падарунак!
Не здраджу я табе ніколі!